‘Onbereikbaarheid versus stabiliteit’
De zee, de lucht als inspiratiebronnen.

Oneindigheid :
De zee is een eindeloze vlakte, net als de hemel daarboven. Deze twee lijken mekaar te
raken aan de horizon. Maar dit is een hersenspinsel van de mens. Dit is wat wij weten.
Dit is niet de realiteit.
Het is boeiend te zien hoe deze twee vlakken, bestaande uit gradaties van blauwen, van
licht naar donker, mekaar aanvullen alsof ze één harmonieus geheel vormen. Ik zie het
als een abstract geheel. Een compositie.


Het vierkant, als symbool voor stabiliteit, combineer ik met de zeezichten.
‘Onbereikbaarheid’ en ‘stabiliteit’ staan voor mij symbolen van het leven.
Er zijn dingen waar we gaan vat op hebben (onbereikbaarheid), en toch
zoeken we steeds naar een zekerheid (stabiliteit) om ons te waarborgen
tegen onverwachte wendingen.

Mondriaan heeft zijn bomen danig geabstraheerd, de overbodigheden meer en meer
weggelaten, dat zijn slotsom horizontaal en verticaal was, gepaard met de primaire
kleuren.


Hij is een echte leermeester in de vereenvoudiging en het zien van het essentiële.
Als ik datzelfde toepas op mijn zeezichten kom ik bijna tot dezelfde conclusie.
Ik gebruik de kleuren van lucht en water, en probeer ik de diepte, de oneindigheid te
behouden. De gradaties en dégradaties in de kleuren blijven een belangrijke rol spelen